James Cameron'ın Titanic'i, trajik 1912 yolculuğunda geçen kurgusal bir aşk hikayesidir, ancak Kate Winslet'in Rose'u kısmen gerçek bir insana dayanıyordu.
Kate Winslet'in Rose'una kısmen ilham verecek gerçek hayat figürü Beatrice Wood'un arkasındaki gerçek hikaye nedir? Titanik ? Küçük yaşlardan itibaren okyanus ve gemi enkazlarıyla ilgilenen James Cameron'ın bir gün HMS Titanic'i sinemaya götürmesi kaçınılmazdı. Dönüm noktası niteliğindeki gemi, 1912 Nisan'ındaki ilk yolculuğu sırasında, sözde yıkılmaz olmasına rağmen, kötü bir şekilde bir buzdağına çarptı ve gemideki yolcuların ve mürettebatın üçte ikisinden fazlasının hayatını kaybetmesine neden oldu, çoğunlukla alt sınıflara doğru eğildi.
James Cameron, rekor kırmak için gerçek hayattan unsurlar alıyor 1997 Titanik film . Gemide rahatsız edici bir cankurtaran botu eksikliği vardı ve buzdağı uyarıları dikkate alınmadı, filmin anlatımı aynı zamanda mahkum gemide gerçekten var olan katı sınıf ayrımını da temsil ediyor. Çoğunluğu Titanik Bununla birlikte, Leonardo DiCaprio'nun Jack ve Kate Winslet'in Rose'unun aşk hikayesine dayanan oldukça kurgulanmıştır. Bu genç, aşk hastası karakterler dünyanın dört bir yanındaki izleyicilerin kalbini ve hayal gücünü ele geçirse de, çift Baştan sona Rose ile kurgusal, bir şekilde otobiyografisini Cameron'ın okuduğu Beatrice Wood'dan esinlenmiştir. Titanik 'ın gelişimi.
Okumaya devam etmek için kaydırmaya devam edin Bu makaleyi hızlı görünümde başlatmak için aşağıdaki düğmeyi tıklayın.
İlişkili: James Cameron Neden Titanic'in Şarkısı 'My Heart Will Go On''dan Nefret Etti
Rose gibi, Beatrice de zengin, geleneksel bir Amerikan mirasından geliyordu ve sanata tutkuyla ilgi duyuyordu. Rose'un sanatsal çabalarının daha çok yakışıklı yabancılar için çıplak koleksiyon yapmaya ve modellemeye dayandığı yerlerde, Beatrice de oyunculuk ve seramiği de içeren bir kariyeri boyunca soyut, avangart çalışmalarda uzmanlaşmış bir sanatçıydı. Rose ve Jack'in Monet'e olan derin takdirini paylaşması gibi Titanik , Wood efsanevi empresyonistin büyük bir hayranıydı. Cameron, Beatrice Wood'un özellikle Gloria Stuart'ın canlandırdığı eski Rose için bir etki olduğunu iddia ediyor. Her iki kadın da yaklaşık 100 yaşındaydı ama yine de başkaları tarafından etkilenmeyecek canlı, istekli bir kişiliğe sahipti.
Hem Wood hem de Rose ilerici karakterler olarak tanımlanabilir. Rose, daha düşük sosyal statüye sahip olanları eşit olarak gördü (veya en azından görmeyi öğrendi) ve gemide cankurtaran botlarının kıtlığı konusunda endişelerini dile getirdi. Ayrıca, sırf kadın olduğu için uzlaşılmasından veya kısıtlanmasından da hoşlanmıyordu. Rose aşağılık annesine kıyasla çok daha ileri görüşlü bir kadındı. Beatrice Wood'un sanatı, dönemi için tartışmalı ve şok ediciydi ve daha sonraki yıllarda bile Wood, Rose'un muhafazakar bir yetiştirmenin gölgesinden nasıl büyüdüğünü yansıtan asi bir ruh olarak kişileştirildi. Beatrice Wood'un romantik hayatı Rose'unki kadar dramatik değildi. Titanik ama sanatçı sevdiği erkeklerle hiç evlenmediğini ve evlendiği erkekleri hiç sevmediğini iddia etmesiyle kesinlikle daha karmaşıktı. Ancak Wood, Hintli bir bilim adamına aşık olduktan sonra Rose ve Jack'in ateşli, yıldızlarla dolu ilişkisine yakın bir şey yaşadı, ancak çok farklı kültürleri tarafından ayrı tutuluyordu. Beatrice Wood 1998'de vefat etti.
Titanik Rose, Beatrice Wood'a benzeyen bir yorum değil, ancak tarihlerinde ve kişiliklerinde, Kate Winslet'in karakteri üzerindeki etkisini vurgulamak için yeterince ilginç paralellikler var. Rose ve Beatrice arasındaki en belirgin ortak bağ, korkusuzca özgür ruhlu bir doğadır. Seyirci Jack ile tanışmadan önce bile Rose'un özgürlüğüne kavuşma ve maceralı bir sanat, kültür ve keşif hayatını deneyimleme arzusunu hissedebilir. Beatrice Wood, Dünya'daki 105 yılı boyunca tam olarak bunu yaptı ve tartışmasız, Rose'un donmuş Atlantik'ten çekildikten sonra isteyeceği türden bir hayatı yaşadı. Bu nedenle, Beatrice Wood'un 101 yaşındaki Rose'un yaratılmasında neden bu kadar önemli bir faktör olduğunu anlamak kolaydır. Titanik .
Nanci Martinez'in fotoğrafı Francis Naumann'ın izniyle.
